Wat vind jij daar nou van?

Heb je wel eens opgemerkt dat je niet niet kunt denken? En dat gedachten voor 70% negatief zijn? Veelal zijn het herhalingen van negatieve, niet helpende en oordelende gedachten over de buitenwereld. De buitenwereld bestaat uit anderen, gebeurtenissen en omstandigheden. Vele gedachten bemoeien zich ook nog eens met het verleden wat allemaal anders kunnen gaan, de vele ‘wat als…’ gedachten. Of gedachten over de toekomst: ‘als ik…dan….’.

Wat vind jij daar nou van?Deze gedachten dienen en voeden jou niet. Daarbij verbinden ze jou ook niet met de ander of jouw omgeving. Je scheidt jezelf, veelal onbewust en onbedoeld, van de ander en jouw omgeving. Het is een hele kunst om neutraal en compassievol waar te nemen in plaats van kritisch te kijken of te luisteren. Wanneer we van alles en iedereen wat vinden, geven we, veelal negatieve, energie aan alles en iedereen en zijn we met onze aandacht bij dat waar we wat van vinden, veelal over klagen en ontevreden zijn. Hier kun je ontzettend moe van worden en je afgescheiden en eenzaam voelen.

Dienende en voedende gedachten zijn in het NU en inspireren jou en geven jou energie. Deze gedachten maken geen verhalen van iets en vinden veelal niet iets van iets en al helemaal niet van een ander. In het nu vind je kracht, verbinding, rust en kun je helder met al je zintuigen waarnemen. In het nu ervaar je geen angst, verdriet, kommer en kwel. Deze gevoelens zijn veelal verbonden met gebeurtenissen uit het verleden of onzekerheden over de toekomst. Wat is het toch dat we zo met gedachten over van alles en iedereen bezig zijn, zodat we echte verbinding met alles en iedereen mislopen. Sterker, ook de verbinding met onszelf verliezen. En dan hebben we daar weer gedachten over en vinden we daar (weer) wat van.

Hoe zou het zijn om ons wat minder mee te laten nemen met al die gedachten die we hebben over de buitenwereld en onze bewustzijn en aandacht brengen naar waarnemingen van ons lichaam, zintuigen, hart en onderbuik? Daar ligt immers ook onze eigen wijsheid en waarheid. Hoe zou het zijn als we glimlachen naar al die bemoeiende, ergens wat van vindende gedachten en onszelf terugbrengen bij onszelf in het nu?