Al sinds ik me kan heugen zijn we als mens druk druk druk en nog eens druk. Waar zijn we mee bezig? Na de oorlog was het nodig om het land opnieuw op te bouwen. Hoe komt het dat we in dat harde werken zijn blijven ‘hangen’? We doen van alles om succesvol te zijn, om gezien en erkend te worden, om erbij te horen, om wat dan ook. We doen echt van alles om niet…. Ja wat niet? Om niet buitengesloten te worden, niet over het hoofd te worden gezien, niet goed genoeg gevonden te worden. En weet je wanneer wij op ons best zijn? Als we zijn!
Ook nu zijn velen hard aan het werk om de frequentie hoog te houden. Waarom niet gewoon zijn met wat is? Altijd maar afvragen wat als…. In plaats van zijn met wat is…. Van veel vinden we wat en dan doen we ons best iets te fixen, op te lossen of te veranderen. Velen zijn druk met liefde, licht en kracht de wereld in te sturen. Onze uitnodiging is: wees liefde, licht en kracht. Wees zelf die verandering die je wenst te zien in de wereld. Daar dien je jezelf mee, de mensen om je heen en zo ook de wereld. Een rimpeleffect is van klein naar groot. We zijn human beings, geen human doings!
Inspiratieverhaal
‘Er was eens een kleine jongen die God wilde ontmoeten.
Hij wist wel dat het een verre reis zou worden om bij God te komen, dus pakte hij zijn kleine koffer en stopte die vol met koekjes en pakjes sap. Zo ging hij op weg.
Hij was nog maar net een paar straten verder, toen hij een oude vrouw zag. Ze zat op een bank en staarde naar de duiven. De jongen ging naast haar zitten en deed zijn koffer open.
Hij wilde wat drinken, maar toen hij net een slok wilde nemen, merkte hij dat de vrouw er erg hongerig uitzag. Daarom bood hij haar een koekje aan. Zij nam het dankbaar van hem aan en glimlachte naar hem. Haar glimlach was zo intens mooi, dat hij deze nog eens wilde zien en daarom gaf hij haar ook een pakje sap. Opnieuw schonk zij hem haar glimlach. De jongen was helemaal verrukt!
Zo zaten ze daar de hele middag, aten en glimlachten en er werd geen woord gesproken.
Toen het begon te schemeren voelde de jongen zich moe worden. Hij stond op om naar huis te gaan. Na een paar stappen draaide hij zich om, rende terug naar de oude vrouw en omhelsde haar. En zij schonk hem een stralende glimlach. Toen de jongen even later thuiskwam, verbaasde zijn moeder zich over de vreugde die op zijn gezicht lag en zij vroeg: “Wat heb je vandaag gedaan dat je zo blij bent?” En hij antwoordde: “Ik heb met God gepicknickt. En weet je, zij had de mooiste glimlach die ik ooit gezien heb!”
Intussen was ook de oude vrouw stralend van vreugde thuisgekomen. Haar zoon was verbluft toen hij die vredige uitdrukking op haar gezicht zag en vroeg: “Moeder, wat heb je vandaag beleefd, wat heeft je zo gelukkig gemaakt?” Zij antwoordde: “Ik heb in het park koekjes gegeten met God. En weet je, hij is veel jonger dan ik dacht!”