Vaak wordt er zwart-wit gedacht. Is Iets goed of fout. Iets is geluk en iets is ongeluk. De gedachten maken overuren om iets te vinden van alle waarnemingen. Hoe graag willen we iets begrijpen en in hokjes plaatsen. Ordenen en controleren.

Niet alles hoeft te worden begrepen of heeft een betekenis. Vaak is het gewoon wat het is. Wat het NU is. Het maakt niet uit of we de gebeurtenis interpreteren of niet, dat verandert niks aan de gebeurtenis. Gebeurtenissen gebeuren. De interpretaties over de gebeurtenis beïnvloeden onze gevoelswereld en gemoedstoestand. Gisteren is geweest en wat morgen brengt, is een verrassing.

Is iets goed of fout is de vraag, jij bent degen die er een label aan plakt.

Bijgaand een inspirerend verhaal over acceptatie van wat is, zonder er betekenis aan te geven.

Acceptatie van wat is.

In een dorpje op het Chinese platteland, leefde een boer met zijn zoon. Naast hun hut en het land was hun enige bezit van enige waarde het paard. Zo konden ze het land bewerken en in alle bescheidenheid rondkomen.
Op een dag brak het paard door de omheining en rende weg.
Die avond kwamen de dorpelingen bij de Chinese boer op bezoek om hun medelijden te betuigen. “Wat vreselijk!” zeiden ze: “Hoe moet het nu met het land? Je paard verloren, wat een ongeluk!”
Maar de boer glimlachte rustig en zei: “Geluk of ongeluk? Wie zal het zeggen? Het enige dat ik weet, is dat het paard is weggelopen.”

De dag daarna gingen de boer en zijn zoon weer aan het werk op het land en voor enige tijd maakten ze er het beste van. Tot op een dag het paard weer kwam aangelopen. En in zijn kielzog nam hij een kudde van tien wilde paarden mee!
Die avond kwamen de dorpelingen weer bijeen om hun gelukwensen te geven: “Wat een geluk! Wat geweldig! Je bezit zo maar vertienvoudigd!”
Maar de boer glimlachte rustig en zei: “Geluk of ongeluk? Wie zal het zeggen? Het enige dat ik weet, is dat mijn paard weer terug is en dat er tien andere paarden bij zijn.”

De volgende dag wilde de zoon proberen of hij de paarden kon temmen en klom op de rug van een wild paard. Deze was hier echter niet van gediend en bokte net zolang totdat de zoon met een flinke smak op de grond belandde en beide benen brak.
Die avond stonden de dorpelingen weer op de stoep: “Wat vreselijk! Je zoon! Beide benen gebroken! Nu kan hij niet helpen op het land! Wat een ongeluk! Hoe moet dat nu?”
Maar de boer glimlachte rustig en zei: “Geluk of ongeluk? Wie zal het zeggen? Het enige dat ik weet, is mijn zoon zijn beide benen gebroken heeft.”

De volgende dag kwam er bericht dat er een oorlog was uitgebroken en dat alle jongemannen die daartoe in staat waren zich onmiddellijk moesten melden om een leger te vormen.
En de boer glimlachte rustig en dacht ….