Echt jezelf zijn is werkelijk een kunst. We willen gezien en gewaardeerd worden. Wanneer mensen over ons praten en vertellen dat we lelijk zijn, niet goed functioneren of een ander tekortkoming hebben, dan voelen we ons niet waardig genoeg. Het is jammer dat een vak als “Zelfwaardering” niet op school gegeven wordt. Wanneer je jezelf waardeert heeft de mening van een ander minder of geen invloed op je. Dit wil niet zeggen dat je nooit naar een mening van een ander hoeft te luisteren. Maar het gaat erom dat je kunt afwegen of de mening van een ander over jouw gedrag of uitspraken waardevol is of niet. Is dit waardevol dan kun je er wat mee doen in je leven omdat jij hiervoor kiest. Is dit niet waardevol dan laat je het los. Want laat vooral niet de mening van een ander de doorslag geven om je aan te passen. De grootste uitdaging is om echt jezelf te zijn!
Inspiratieverhaal:
Op een dag lagen ze zij aan zij, het speelgoedkonijn en het hobbelpaard. En ik lag er vlakbij…
‘Wat is echt?’ vroeg het konijn. ‘Betekent het dat er iets begint te gonzen vanbinnen en een knop die uitsteekt?’ ‘Nee,’ zei het hobbelpaard, ‘echt is niet hoe je gemaakt bent, het is iets wat met je gebeurt…
Wanneer een kind lang, heel lang van je houdt, niet zomaar om te spelen, maar echt van je houdt, dan word je echt.’ ‘Doet het pijn?’ vroeg het konijn. ‘Soms wel,’ zei het hobbelpaard –want hij zei altijd de waarheid- ‘maar als je echt bent, kan het je niet schelen.
’ ‘Gebeurt het plots, ineens, net als opgewonden worden, of een beetje bij beetje…?’ ‘’t gebeurt niet plots, ineens. Je wordt het. Er is een lange tijd voor nodig. Daarom gebeurt het niet zo vaak met mensen die vlug breken of scherpe kantjes hebben of die je zorgvuldig moet bewaren. Over het algemeen, tegen de tijd dat je echt bent, is je haar er praktisch afgewaaid, vallen je ogen uit en raken je pootjes los en ben je er haveloos aan toe. Maar deze dingen doen er helemaal niet toe als je eenmaal echt bent.
Je kunt niet lelijk zijn, behalve voor mensen die het niet begrijpen…’
Bron: naar M. Williams, Het fluwelen konijn; gelezen in Claire Vanden Abbeele, Op weg naar je ware zelf